Özgüven; kişinin olumlu ve olumsuz yönleri, yapabildikleri ve yapamadıklarıyla kendini olduğu gibi kabul edip, kendine güvenmesidir.  

Hiç bir insan özgüvenli olarak doğmaz. Özgüven insanların bize davranışları ve bize sunulan ortamlarda kazanılır. 

Korku; sinirlilik, sevinç, mutsuzluk gibi bir duygudur. Fakat, dışa vuruş şeklinin farklı olması ve önemsenmediğinde büyük sorunlara yol açabilecek olması bizi çoğu zaman nasıl bir yaklaşım geliştireceğimizi bilmediğimiz durumlarla karşı karşıya bırakabilir.

Beslenme; sağlığı korumak, geliştirmek ve yaşam kalitesini yükseltmek için vücudun gereksinimi olan besinleri yeterli miktarda ve uygun zamanda almak için bilinçli yapılan bir eylemdir. Çocukların beslenme alışkanlıklarının oluşumunda okul öncesi dönem kritik bir yere sahiptir.

Bazı çocuklar oyunlarında bebek, araba, kukla gibi oyuncaklarının yanı sıra sizin göremediğiniz, sesini duyamadığınız arkadaşlarına da yer verir. Hatta bu hayali arkadaşların isimleri bile vardır; ancak endişelenilecek bir durum değildir.

Birden fazla çocuklu her evde yaşanan bir histir kıskançlık. Anne babalar için bebek bakmaktan daha büyük sorun haline gelebilir. Büyük çocukta yaşanan değişim, stres aile düzenini etkiler. 

Herkesin benzerlikleri ve farklılıkları vardır. Hepimizin tıpatıp görünüm, ses, davranış ve duygular anlamında benzer olduğumuzu düşünsenize, dünya ne kadar da sıkıcı bir yer olurdu. Bireysel farklılıklar doğumdan itibaren kendini göstermektedir.

Öfke en temel duygularımızdan biridir ve doğuştan gelir. Aynı zamanda sağlıklı şekilde ifade edildiği takdirde çevreye karşı kendine koruma için kullanılan da bir duygudur. Öfkeyi gösterme şekli şiddet ve saldırganlık içerdiğinde, öfkenin gösteriliş şeklini değiştirmek gerekir. 

Evlat edinmiş aileler çocuklarına kendisinin evlat edinildiğini ne zaman ve nasıl söyleyecekleri konusunda endişelidirler. Bazı aileler çocuğun öğrenmemesi için bulundukları yerden taşınırlar. Çocuğun yaşı ilerledikçe aile söyleyip söylememek konusunda kararsızlığa kapılabilir.

Paylaşmak, bir simidi, bir oyuncağı, bir odayı, bir yatağı, bir yaşamı… İnsana insan olduğunu hissettiren, karşılıklı verebilme ve alabilmenin hazzını yaşatabilen davranış. Yetişkinler için bu kadar önemliyken çocuklar için neden bu kadar zordur?

Kimilerimizin söylemeye bile çekindiği, kimilerimizin içini ürperten bir kavramdır ölüm. Bir o kadar da yaşamın parçası... Ebeveynler ölüm kavramını çocuğa anlatmakta hep ikilemde kalmakta ve çoğu zaman masalsı cevaplar vermeyi ya da gerçeği söylememeyi seçmektedirler.